45.

nastrosz puszyste pióra wieczoru,
rozbłyśnie zaśnij o jesiennym wietrze-
co łka

postaw szelestnie pióropusze łez,
wielobarwne dymy zagubionych snów
i dni

zobacz bezniebne obietnice gwiazd,
zmęczoną matczyną rękę księżyca-
co lśni

i bądź
jak nieboskłon
wysokopienny, odważny i czysty.

wykrzycz martwą ciszę z płuc
odetchnij.

44.

Dziś małe świętowanie, więc dam wszystkim odetchnąć od wierszy.
Otóż mój szarobury i ponury blog został spenetrowany już 3tysiące razy (w przeciągu 11stu miesięcy), a równocześnie doczekał się potomka o jakże znamiennym numerze czterdzieści i cztery.
Dziękuję w jego imieniu. I swoim skromnym.
W prezencie Sopot.

43.

Ziemia drży kiedy fala uderza o brzeg.
Czuję się mniejsza od ziarenka piasku.
Gorąc płatka śniegu parzy mi policzek.
Obrastam w szare pióra czy łuski
ale wpierw
otwieram szufladę duszy
gdzie od zawsze lęgną się robaki
srebrne i grube jak księżyc
ciągle stoję w miejscu, choć dawno mnie już tam nie ma
mam lęk rzeczywistości.

Gdańsk.

Najsmutniejszy.

42.

czerwona
zapłakana sukienka Jesieni
ocieka letnimi łzami

łyse drzewa bez kory
obdarte z zieleni
straszą żółtymi zębami cieni

zielonkawe mdłe
słońce oszukuje światłem
a wiatr maluje oddechem

wypuszczona z rąk
spadam we mgłę.

pierdoły.

41.

szukam adrenaliny, 

która wypełni mi żyły.

ciepłej śliny wieczoru

sam na sam.

paznokci wbitych w ciało

bez dna.

nierządu słów

zbroczonych słodką posoką

z nędznych, upodlonych głów.
gorzkiej ekstazy pamięci
zamglonej prędkością do łez.

i ciszy. ciszy bezwstydnej

po wszystkim.

dłoni na włosach,

tak prosto. 

tak pusto, tak mocno.
wgryźć się w jędrną pustkę,

wywlec za nogi ciemność,

postawić przed sądem najwyższym

i skonać. 

niesamowite jak wiele może się zmienić w głowie. widać? 

40.

gałęzie chowają szare ptaki przed nocą

i gną się do światła księżyca.

śni im się że latem zamigocą.

moje łzy należą do ciebie

więc schowaj mnie na dnie jutra.

słuchaj ze mną wiatru, gdy kłamie nocą.

dajmy się prowadzić ślepej Ariadne

w labirynty dusz i głów.

nie mogę obiecać ci wyjścia

bo to być może jest śmierć. 

lecz pomyśl czy nie jest przyjemna.

chaotycznie. bezdusznie. wiersz-nie-wiersz. bełkot. moja głowa.

39.

zastyga w ciszy zdumienie 

dlaczego? 

szelest bezbronnie załamanych ramion

powiedz kiedy opadnie kurz,

kiedy znowu zobaczę twoje oczy

mogę przegapić ten moment,

zapatrzę się we łzy na szybie 

i zapomnę, że może być bezpiecznie

więc powiedz, pamiętaj.

38.

w przygasającym świetle  

i jesiennym oddechu-

zaplątanym, niczyim,

nieco zimnym 

jest więcej ciebie, 

niż powinno 

o więcej za dużo, 

by wchłonąć,

otworzyć oczy,

nastawić ręce

ale dużo

na tyle,

żebym przestała być sobą

to dobrze. 

Wiem, że idzie zima, ale...

37.

Niebieskie autostrady melancholii,
blado-szary spleen.
Szwy trzymające w ryzach niebo,
błękitną otchłań bez dna.
Paznokcie wbite w materię gwiazd,
błyszczące oszustki światła.

Błyszczące oszustwo życia.




Dziękuję. Że mogę poczuć się jak nikt.

36.

Dopóki mnie dotykasz-
jestem.
Mam formę, duszę i ciało.

Istnieję w momencie-
jasnym.
Krótkim, miękkim i cichym.

Jeśli przestaniesz-
zniknę.
Na zawsze, na dobre, na drobne.

Przestanę istnieć-
zupełnie.
Na wieki, wieków, beze mnie. 

35.

Wiem, że wszyscy są lepsi niż ja. 

Niż.
Psi. Ja.



Boję się zimy.

Dziś nie będzie wiersza.

34.

Zimno przenika ciało,
dotyka szklanej skóry.
I wielobarwnym promieniem 
przebija stalowe źrenice.

Ciepło przenika ciało,
dotyka mięsistej macierzy.
I rozedrganym językiem
bada przestrzenie zamknięte.

33.

Dla jedynej osoby, która może mnie budzić nawet o piątej rano...

Twoje oczy morza senne,

na nich ciemna wyspa.

Do tej wyspy chcę dopłynąć,

mieć mieszkanie w Twoich dłoniach.

Zmienić krzyki w lekkie szepty,

łapać ogrom w swe ramiona.

Czasem mylić niebo z ziemią,

kraść godziny dniu i nocy.

Znaleźć dotyk zimną porą,

bezpowrotnie błądzić z Tobą.

Niniejszym dziękuję też Panu McCrowley za support i to, że nie pozwala mi zatracić weny :)

32.

Lekko kołyszę na wietrze się


i krzyczę jeszcze jeszcze 


by wreszcie


rozpaść się i zniknąć z oczu reszcie

31.

Czas wydmuchuje rozsądek
moje myśli we mnie

harcują jak myszy na zimę
zziębnięte i wystraszone

Nocą przeżywam utraty
siły, odwagi i ciszy
splątane w koszmarach cienie
prześwietla poranne słońce

Oczy świdrują zawzięcie
przestrzenie pełne goryczy
chciałabym dotknąć ciebie
lecz mam za krótkie ręce

Jestem taka nieczysta

kiedy myślę o śmierci

wiem jaki byłby koniec
błękit i nieostre zdjęcie.

30.

Złapałam we włosy niechciany zapach burzy
zagubiony i senny z niedośnienia

Czasami boję się oddychać
przez nieuwagę tak łatwo zerwać pajęczą sieć

W ciszy poranka więdną przez niedokarmienie
wszystkie migotliwe myśli

W głowach trzepoczą nam skrzydła
tylko czy aby prawdziwe?

29.

Kto powiedział, że świt musi być
różowy, świetlisty, zdrowy
jak niemowlę musi kwilić
ptak, samotny, puszysty
dmuchawiec ulecieć w górę
powietrze, krystaliczne, lekkie
podmuchy wiatru nieść zapach
kwiatów, kolorowych, drżących.

Mój świt jest beżowy jak herbata
z mlekiem, białym, pół-gorzkim
uśmiechem witam ten dzień
zmartwychwstania, zły, żałosny
film z całego tego cyklu
dokumentalnych, komicznych, mdłych
choć bezpiecznych gdy jesteś
obok, nierzeczywisty, senny.

Wiersz powstał przy pomocy pewnej Sóweczki. 

28.

W fałdach czarnej sukienki w kwiatki
schował się ostatni dotyk, pociecha.
Zielono-brązowe źrenice
zachowały mglisty, jesienny obraz.
W środku pustej sali kinowej
rozproszyło się światło dusz.

Słowa płynęły przez nikogo nie pilnowane,
żeby trafić na żyzny grunt,
czarną, płodną ziemię samotności,
wilgotną od deszczu łez.

Na ulicach brzydkiego miasta
znalazł się azyl dla dwojga.

Nigdy nie splecione dłonie
chłodne, owiane wiatrem.
Słońce między uśmiechami
gorzkimi goryczą piołunu.

Nie ma już czego pamiętać,
nie ma do czego wracać,
zostały tylko białe pamiątki,
z czarnymi śladami liter.



Dziś taki mało Iselinowy wiersz...
I Iselinowe zdjęcie... 

27.

Tysiące kolorowych kotów
miękkimi łapami znaczą niebo
i dużymi brązowymi ślepiami
znudzone przeglądają katalog snów

ich pomruki słychać aż tutaj
i szelest tęczowej sierści
wyciągają naostrzone pazurki
i w locie chwytają papiloty marzeń 

a teraz spójrz tam, w górę
jeden z nich umie latać
w śnieżnobiałe skrzydła
zaplątały się warkocze światła

tysiące kolorowych kotów
miękkimi łapami znaczą niebo
i szorstkimi różowymi językami
zlizują słodycz wczorajszego dnia.

                                           

Notkę dedykuję dziś Dantemu oraz pewnemu Panu, bez którego nie poznałabym go osobiście.

26.

Oddech zabłądził
gdyby tak
nie wrócił?

Cienka nitka
wczorajszego deszczu
Utkała tętnice
mojej szyi

Nie czuję już nawet
kiedy rozpada się świat

Za to słyszę
każdy rozwijający się z trudem
liść

Wiem, kiedy kropla
uderza o dach

Drewniany azyl śmierci

25.

pocałowałam na dobranoc
bardzo gorzki dzień
a co najgorsze zapowiadał
jeszcze marniejszy sen

spoliczkowałam na dzień dobry
bardzo wątły cień
a co najciekawsze ukazywał
jeszcze brzydszą mnie 

Z pozdrowieniami dla modelki. 

24.

wchłaniam niczym gąbka

ostre powiewy szarości

zabrudzone nijaką zielenią

fantomy przenikają się

myślę że nie żyję

a może mi się zdaje

chodnik pode mną się ugina

a niebo rozchyla swe wargi

nie wiem dlaczego piszę

i nie wiem czemu płaczę

wiosna jest sztuczną radością

a serce plastikowym modelem

___

Bełkot...
Zwymiotowałam szczęście. A co gorsza, zachłysnęłam się tym, co zwróciłam i jestem bliska śmierci. 

Markowy sprzęt. 

23.

pytasz mnie
   czy zima już odeszła
a ja tylko
   podaję ci moją dłoń
i już wiesz
   że mrozy trzymają
i już czujesz
   że coś jest nie tak
i patrzysz
   czy na twarzy lód
czekasz długo
   ale wiosna jest martwa
we mnie

nie doczekam się.
nie wyzbędę się.

Z wycieczek po Bytomiu z Diną za przewodnika.

22.

"Kiedyś było lepiej"
Choć kiedyś było gorzej
Ale to kiedyś
A teraz jest teraz.

Fizyczny rozpad przyczynia się do psychicznego wahania.
Już nie wiem czy lepiej płakać z bólu, czy innych przyczyn...

Jedno z pierwszych, które zrobił Zenek po długiej stagnacji, kiedy wpadł w moje ręce...

21.

słyszę jak deszcz pieści szyby
wiatr porusza powietrze
w wazonie stoją czerwone tulipany
a obok łóżka porzucone buty

chcę tu siedzieć
zawinąć się w puch
i udawać że nie słyszę
że za oknem straszno

że we mnie głucho

Brzydkie zdjęcie, bo na ładne mnie nie stać...

20.

Zasłaniam sobie usta, żeby nie krzyknąć przypadkiem. 

Nie wrzasnąć, że już, już dosyć. Że dlaczego i po co. 

Wszystko jakoś zbyt szybko i zbyt niebezpiecznie. 
Pusto. Strasznie pusto. 
Niby wszystko jest. Ptaki, które śpiewają tak samo o 3ciej rano i 7mej wieczorem.
Ławki nadal stoją w tym parku. 
Pola dalej tak samo leżą pod mgłą. 
Przystanek nadal na tym samym miejscu. 

Tylko pusto. 

Tak, właśnie dlatego, że tak łatwo je zniszczyć.
Jak mnie.
Nigdy nie będę tym, kim wszyscy chcą.

19.

Zawsze tak samo dziwi ta przychodząca cisza.
Rozsiewająca się w porach skóry.
Wrasta w nie i zapuszcza cieniutkie korzonki pod skórą.
Łaskoczą, a ty chcesz je wydrapać, ale żeby to zrobić, musiałbyś zranić się do krwi.
Więc robisz to.
Nie wiesz, że ziarenka są też w twojej krwi, w mięśniach, kościach, stawach.
Sam jesteś ziarenkiem ciszy...



18.

Patrzę na ten kraj. Całe to kurestwo doprawione chamstwem, kłamstwem i biedą. Przyglądam rozsypującym się osiedlom, drogom, dworcom. Okradanym sklepom, przemocy, pijaństwu.
Przyglądam się ludziom, którzy udają porządnych tylko po to, żeby wbić nóż w plecy, okłamać i wykorzystać.
Spoglądam na wszystkich, którzy mają to w dupie.
I jedyne na co czekam, to Kuczokowski "Gnój", który zaleje to cholerne, i tak już śmierdzące miejsce...

I tak, to pierwsze przekleństwa na tym blogu.
Bo innych słów już nie mam.

Dziękuję. Dobranoc.
Już nawet ręce się nie trzęsą, załamały się.

Jeżeli coś się we mnie paliło, to chyba właśnie gaśnie.

17.

Czuję się jak Nemeczek, który umierał z uśmiechem na ustach...

Tylko w przeciwieństwie do niego ja nie wiem, za co umieram...

Miały tu być już dawno. 

16.

Zbyt wiele dziwnych wiadomości, myśli, uczuć.

Zaciskam zęby i uparcie powtarzam, że nikt już nie dowie się kim jest Iselin.
Nikt. Nikt. Nikt.

Chcę stać się cieniem. 

15.

Zastanowiły mnie wczoraj światła.
Mdłe światło w wieczornym autobusie.
Sztuczno-zielonkawe światło bilbordów bez treści.
Migoczące żółte światło wypalonej latarni osiedlowej.
Złote światło piecyka.

Gdyby każde z nich zgasło?
Gdyby wszystkie zgasły.
Gdyby zgasło słońce.

Chciałabym wtedy mieć kogoś przy sobie.


Moja wiara, moja wina   
Twojej ręki dotyku      
kraina                  


Moja kara, moja mara    
Naszych oczu zmęczonych 
poczwara                


Oszustwo            

Zenitowe. Zepsute.

14.

I przecież wiedziałam.
I chodziłam, i myślałam, i mówiłam o tym z samą sobą.

Tylko czemu nagle ręce drżą.
Tylko czemu jeść się nie chce.
Tylko czemu nadal myślę, że będzie inaczej?

Tęsknię do wszystkiego, co zamknięte w pixelach, na kartkach papieru, w głowie. Zamknięte w tych wszystkich autobusach, śniegach, herbatach i piwach, trawie, słońcu.
Chcę pobiegać z kimś boso i robić tysiące niepotrzebnych zdjęć, a potem wrócić zmęczona do domu, zmyć z siebie kurz i zapach radości. Żeby móc nasycić nim skórę jeszcze raz.

To już nie te czasy, tych czasów nigdy nie było...

13.

Cienie pełzają po dywanie.

Wyrastają jak dzikie pnącza.
Łaskoczą w stopy.
Jak Twój język w zagłębieniu mojej szyi. 
Mojego kręgosłupa. 


Dziwne uczucia...

Wtapiam się w tło. Czuję jak mebel, który przestawiać można dowolnie, a kiedy się znudzi porąbać siekierą,  martwe części oprzeć o osiedlowy śmietnik i czekać na wywóz "wielkich gabarytów"... 

12.

Nikt nie zatrzymał deszczu. On nadal spada. Razem z nim chyba ja. W rozmiarze jeszcze mniejszym niż najdrobniejsze krople. No i wiatr. 

Podróże przez osiedle o 22giej w samym swetrze (bo ciepło przecież) i z gorączką, a ja i tak w głowie nie mam nic więcej ponad to, czego chcieć nie chcę. 

45min.

45minut lewitacji. 

45minut żeby uświadomić sobie pewną rzecz.

Pewną niepewną rzecz. 

Ograniczam swoje istnienie do tego miejsca (sporadycznie), umawiania się na zdjęcia (sporadycznie) i egzystowania (sporadycznie). 

Tylko kogo to obchodzi. 

Dziękuję, dobranoc boląca głowo. Bolący przełyku. Boląca poprawko. 

A to? To jest Muniek. Za którym tęsknię już pół roku...

11.

Zatrzymaj deszcz w połowie spadania
i zawieś krople nad moją powieką.
Weź mnie na spacer wśród nieruchomych
i krzycz szeptem wczorajszego żalu.

Zbyt szybko wszystko się dzieje.
Nie mam czasu zastanowić się, dlaczego nadal jestem tak niewzruszona, a jednocześnie rozpadam się pod każdym brzmieniem słów.



Dziwne rzeczy przychodzą mi do głowy... 

Zdjęcie ma prawie rok, ale nadal... nieważne...
FotoDay 2011

10.

Co ja to chciałam... Że tak jakby cieplej...

Do głowy nagle przyszła mi scena niemalże finałowa "Kill Bill", kiedy to blond wojowniczka kilkoma magicznymi sprawnymi ruchami palcy zabija Billa.
Tylko czemu akurat ta scena..?
Ja też ćwiczę kilka sprawnych magicznych ruchów.
Coś się rodzi, coś umiera.
Tak niesamowicie mocno chciałabym, żeby wreszcie ze mną zostało.
Dążymy do tego, prawda?

A zdjęcie? Takie, bo to dobry zegarek. Jeśli chcę, mogę go poruszyć, jeśli zechcę, pozwolę jego wskazówkom umrzeć w powolnym tykaniu, aż do zupełnej ciszy.
Zadziwiające, że zawsze milknie w nocy... 

9.

Mam kilka niepewnych godzin dnia.

Mam minuty zwątpienia i mam minuty zapomnienia.

Mam niewidzialnego kota na kolanach, który wspina mi się po ramionach.

Mam naturę tego kota. Zamruczę przy najbliższej okazji.

Mam w kieszeni swetra zawinięte w kolorowy papier malutkie ziarenko, które chowam na czas wiosny. 

Ziarenko, które chciałabym zasadzić w surowej glinianej doniczce i postawić na jasnym niskim parapecie tak, żebym mogła siedzieć na podłodze i opierając się łokciami o niego spoglądać w wyświetlające się za oknem filmy dni, obok mojego ziarenka.

Oby wiosna nie była zbyt surowa i wietrzna. Oby była ciepła i słoneczna... 

Korzystając z okazji (niczym przy rozdaniu Oscarów) chciałabym podziękować dwóm osobom.
Jednej, która ponad rok znosi już moje lęki o wszystko, moje godziny milczenia, absurdalne problemy "nie mogę iść tak szybko, bo rozjeżdża mi się obcas" i która dzielne znosi wszystkie moje "spierdalaj" (odpłacając mi się tak samo). Oraz drugiej, która mimo wszystko uświadomiła mi wczoraj pewną rzecz, i którą  ja też chciałabym czegoś nauczyć. Jak smakuje mleko w tubce...
Dziękuję. 

8.

Bądź mi natchnieniem. 

Zanurz palce w moich myślach, splątane końcówki rozdzielaj cierpliwie.

Oplataj ramieniem moje strachy i lęki. 

Prowadź moje tęsknoty za rękę, przez ciemne zaułki. 

Nie odchodź na krok od wątpliwości, bądź z nimi na dobre i na złe. 

Patrz w oczy moich rozkoszy. 

Nigdy we mnie nie wątp. 

Jesteś...? 

Potrzebuję chwilami, momentami. Jak nigdy. 

Jak piorun spada myśl. 

Uderza. Dotyka.

Spala.


Snuję się. Lewituję. 

7.

Smak krwi w ustach.
Przegryzam jedno po drugim 
niewypowiedziane słowa.
Zalegają pod językiem,
w kącikach spękanych warg.
Możesz dotknąć ich językiem 

zasmakować ich goryczy. 

Czujesz jak palą? 

Zdjęcia pięknie kłamią. 

Nie mam bujnych włosów, ani kocich oczu, w które można się bezkarnie wpatrywać godzinami...

6.

I nagle przychodzi taki moment. 

Zasypuje Cię śnieg. Widzisz biel, potem czerń. 

Znika sprzed oczu wszystko, co znasz.

Śniegowa czerń. Bezdenna biel. 

Nie masz już w głowie żadnego obrazu. 

Sennego spojrzenia spod przymkniętych powiek. 

Ani dłoni grzanych o mały piecyk. 

Zostaje tylko śnieg. 

Czemu takie zdjęcie? Bo jest brzydkie i sensownie bez sensu... 

5.

Świat zawsze tak cicho i spokojnie wyglądał pod śniegiem.
A teraz?
Odśnieżony chodnik to luksus, na który polaków najwyraźniej nie stać.
Autobusy toną w błocie. Ścieżki wśród śniegu mają 20cm.
Marzy mi się wiosna. Tylko czemu marzenia, kiedy już stają się rzeczywistością, umykają nam?
Po prostu pewnego dnia budzisz się jesienią i myślisz kiedy była owa wiosna?!
Wiosną zapominamy o niej samej, latem marzymy o zimie, zimą o lecie. Jesienią nikt nie marzy.
A ja owszem. Marzę najbardziej.
Ale o czym to ja dziś chciałam...? Chyba właściwie o niczym...

Albo może o tym, że czasem mam wrażenie, że sami gubimy się w tym, czego tak naprawdę chcemy. Wydaje nam się, że jeżeli coś już osiągnęliśmy, to przecież nie trzeba nic więcej. Ale życie nie polega na zdobywaniu, a raczej na tym, by pogodzić się z brakiem... a raczej godzić z brakami...
Czy ja się pogodziłam? Chyba tak... ale to nie jest powód, by przestać o braku mówić.

Zdjęcie, bez jakiegokolwiek filtra...

Niedosyt.




I tutaj zacytuję

Our silly heads in clouds
Our thoughts like smoke from chimneys
 Coma "T.B.T.R." 

4.

Jedyne co mi pozostało to zapach rozgrzanego ramienia. Zapach pocałunku na włosach. 

I bluzka poplamiona szczęściem. Wszystko zejdzie w praniu... 

Teraz czekam, aż przyśni mi się sen koloru Twoich oczu.
Mam nadzieję, że wraz z porankiem zniknie noc, sen i Ty.

Chciałabym, żeby ktoś zaśpiewał ze mną choć jedną zwrotkę życia... 

Zaszeleścił ze mną w trawie, zaszumiał w morzu...

Jeśli nie, chcę zniknąć.

Magluję muzykę, 24/7. Duszę się nią. I duszę się myślą o jutrze powtórzonym 365 razy.

P.S. Tę notkę dedykuję Kubie, którego odnalazłam rdzewiejącego na tym dziwnym złomowisku. Ludzie nazywają je życie. 

Relacja ze śniadania w doborowym towarzystwie pary gołębi, która mieszka na Wieczorka. 

Przystojny Pan Gołąb patrzy na mnie z wyrzutem bo...

...on jeszcze nie jadł, a ja właśnie to robię. 

3.

Znowu ten czas, kiedy jedyna rzecz constans to skrzypiący śnieg pod stopami.

Kłujące srebrne igiełki lecą z nieba. Wystawiam twarz specjalnie, by drapały moje policzki. 

Nierzeczywista rzeczywistość w dusznym autobusie. 

Koksowniki podpalane wciąż na nowo spalają się bezsensownie.

Nie myślę o niczym kiedy pokonuję kilka kilometrów do domu.

Ale wiem, że jest o czym myśleć. O wszystkim czego nie wiem o sobie. 

A wiem nic. 

Chcę. 

Po prostu. 

Najzwyklej.

Chcę... 

Żeby już zupełnie nic nie było oczywiste...

2.

Dym z leniwych kominów jak powieka zakrył srebrną źrenicę księżyca.

Neonowo-zielone światło niestrudzenie oświetla nasz wspólny spacerniak- planetę Ziemię.

Zamarznięta plaża, na której nie pozostają już żadne ślady stóp. Jakby nigdy nikogo na niej nie było... 

A gdyby tak niebo oglądać do góry nogami...  czy to byłoby to samo niebo?