3.

Znowu ten czas, kiedy jedyna rzecz constans to skrzypiący śnieg pod stopami.

Kłujące srebrne igiełki lecą z nieba. Wystawiam twarz specjalnie, by drapały moje policzki. 

Nierzeczywista rzeczywistość w dusznym autobusie. 

Koksowniki podpalane wciąż na nowo spalają się bezsensownie.

Nie myślę o niczym kiedy pokonuję kilka kilometrów do domu.

Ale wiem, że jest o czym myśleć. O wszystkim czego nie wiem o sobie. 

A wiem nic. 

Chcę. 

Po prostu. 

Najzwyklej.

Chcę... 

Żeby już zupełnie nic nie było oczywiste...