9.

Mam kilka niepewnych godzin dnia.

Mam minuty zwątpienia i mam minuty zapomnienia.

Mam niewidzialnego kota na kolanach, który wspina mi się po ramionach.

Mam naturę tego kota. Zamruczę przy najbliższej okazji.

Mam w kieszeni swetra zawinięte w kolorowy papier malutkie ziarenko, które chowam na czas wiosny. 

Ziarenko, które chciałabym zasadzić w surowej glinianej doniczce i postawić na jasnym niskim parapecie tak, żebym mogła siedzieć na podłodze i opierając się łokciami o niego spoglądać w wyświetlające się za oknem filmy dni, obok mojego ziarenka.

Oby wiosna nie była zbyt surowa i wietrzna. Oby była ciepła i słoneczna... 

Korzystając z okazji (niczym przy rozdaniu Oscarów) chciałabym podziękować dwóm osobom.
Jednej, która ponad rok znosi już moje lęki o wszystko, moje godziny milczenia, absurdalne problemy "nie mogę iść tak szybko, bo rozjeżdża mi się obcas" i która dzielne znosi wszystkie moje "spierdalaj" (odpłacając mi się tak samo). Oraz drugiej, która mimo wszystko uświadomiła mi wczoraj pewną rzecz, i którą  ja też chciałabym czegoś nauczyć. Jak smakuje mleko w tubce...
Dziękuję.